کوپ هیملبلا؛ انتزاع باغ های چینی در مرکز هنر شانگهای

طرح پیشنهادی کوپ هیملبلا برای مرکز هنر و فرهنگ بین المللی در امتداد دریاچه ی میکسی قرار گرفت. در این اثر معماری به مثابه ابژه, مانند بخش های پیشین باغ شهری چینی سازماندهی شد. منطقه ی سریعاً توسعه یافته در دامنه توسط آب و یک متروپلیس در حال رشد پهلو گرفت. این طرح به دنبال انبوه سازی چشم انداز است؛ با فرم های معمارانه ی مواج که شامل امکانات تفریحی هم می باشد. عناصر سنتی باغ های چینی مانند سنگ ها, گودال ها, پل ها و گل ها در این طرح انتزاعی شده و در مقیاس تغییر شکل یافته اند. به شکلی که به اشکال شهری منطقه ی داهیکسی جان می بخشند. بام ها جزئی از منظر و شبکه ی عابر پیاده می باشند. تفرجگاه اسکله ی فراگیر شکاف بین شرق و غرب را با گردش سازماندهی شده به سمت تئاتری زیبا مقابل پلازا پر می کند. سالن انتظار بزرگ داخلی شامل سیستمی از پل ها, پله ها و سکوهایی است که یک پیش فضای عملکردی در خانه ی اپرای لایه بندی شده تولید می کند. علی رغم انتخاب نهایی طرح زاها حدید کوپ هیملبلا یکی از پنج شرکتی بود که به ارسال طرح خود برای مگاپلکس در شانگهای فرا خوانده شد.

طرح پیشنهادی معماران ووریدونگین؛ برنده رقابت طراحی پلازای مرکزی ماگوک در سئول

در رقابت طراحی پلازای مرکزی شهر ماگوک در سئول، که در تقاطع خیابان فستیوال در مرکز این شهر قرار گرفته است، پروژه ی تسلیمی معماران ووریدونگین، با طرحی پیچیده در محیط شهری اطراف خود به عنوان برنده انتخاب شده است.

این پلازا که محل تقاطع دو خط متروی شهری اصلی و قطار فرودگاه اینچئون می باشد، به یک گره ترافیکی بزرگ تبدیل شده است. سایت این پلازا، در نزدیکی اکوسیستم و فضای سبز متعلق به رودخانه هان قرار گرفته است و با اتصال به پارک جونگنگ و یک رابط فضای سبز بزرگ، به صورت بخشی از یک سیستم فضای سبز پیوسته درآمده است.

جهت گسترش جریان طبیعت گرای این منطقه ی سبز، یک پل عابر پیاده در محور شمال- جنوب سایت قرار گرفته است. با استقرار این پل، نه تنها هدف ارتباط میان پارک جونگنگ و رابط فضای سبز که به دلیل گذر خیابان فستیوال قطع شده، برقرار گشته است؛ بلکه از لحاظ عملکردی و توصیفی، این پل می تواند به یک شناسه ی شهری نیز بدل گردد. مسیر عابر پیاده، منطقه ی تجاری غربی را از میان پلازای فرورفته به خیابان فستیوال متصل می نماید.

پوسته ی خارجی پل عابر پیاده از پنل های خورشیدی، شیشه، دیواره های سبز و چراغهای ال ای دی تشکیل شده است. الکتریسیته ی بوجود آمده از این پنل های خورشیدی توسط چراغ های ال ای دی استفاده می گردند که توسط میزان رفت و آمد عابرین پیاده کنترل می گردد.

در مسیر اتصال به مترو، حسگرهای حرکتی نصب شده اند و اجزای فیزوالکتریک نصب شده بر کف پلازا، انرژی جنبشی ناشی از حرکت افراد پیاده را به سرعت به انرژی الکتریسیته تبدیل می نمایند، به طوریکه این انرژی به صورت لحظه ای منتقل گشته و محیط اطراف را روشن می نماید.

این سیستم های تعاملی به ترویج ارتباطات میان مردم و افزودن نشاط بیشتر به این پلازا کمک بسزایی خواهد نمود. پلازای فرورفته در سطح زیرزمین، اینستالیشن های متنوعی را جهت فعالیت های گوناگون اجتماعی ارائه می نماید. تراس های اطراف و سیرکولاسیون عمودی پلازا جهت ارتباط با سطح همکف، لایه های بیشتری را به فضا می افزاید تا تجسم پیچیده تری را ارائه نماید.

امکانات تجاری که نیاز به دسترسی های بیشتری دارند، در زیر تراس ها و بر روی سطح دوم جای گرفته اند؛ فضایی که جهت اتصال مترو و ترمینال طراحی گشته است. در این میان، یک مرکز خرید با ارتفاع متوسط نیز در سطح زیرزمین همراه با یک فضای نمایشگاهی استقرار یافته است.

از طریق بازشویی بزرگ، نور و تهویه طبیعی ِ فضای زیرزمین تامین می گردد. علاوه بر این، استفاده از عناصر سازگار با محیط زیست همچون حفاظت از جنگل کاری ها، سیستم جمع آوری آب باران، همراه با استفاده از انرژی گرمازمینی و انرژی خورشیدی، این پروژه را در بهینه سازی مصرف انرژی پیشتاز نموده اند.

طراحان این پروژه امیدوارند که با امکان انجام فعالیت های متنوع شهری، این پلازا همچون یک ارگانیسم زنده و پیچیده در محیط شهری ِ اطراف خود، همراه با برنامه های کاربری داخل و خارج میدان به یکپارچه سازی و تکمیل این منطقه ی شهری کمک نماید.

پلازای مرکزی ماگوک

پلازای مرکزی ماگوک

موزه آکادمی هنر چین ؛ هم آوایی با خطوط طبیعی بستر

در راستای ارتقای آموزش هنر در کشور چین، فرهنگستان هنرهای زیبا در پکن و آکادمی هنر چین در ژیانگ شان طرح برگزیده شان برای احداث یک دانشگاه جدید در حومه پر از تپه ی شهر هانگزو را معرفی نموده اند که تا بهار 2014 راه اندازی می گردند.

طرح موزه ی آکادمی هنرِ چین از شرکت کِنگو کوما و همکاران، هماهنگ با توپوگرافی باشکوه و مقاومت در برابر اصلاح شیب دامنه ی موجود، با زیربنای 936،4 متر مربع ارائه گشته است. پیکره بندی موزه که با شکل لوزی مانندش در میان خطوط توپوگرافی تشکیل شده است، یک فضای نمایشگاهی سیال همراه با سطوحی خطی و دگرگون گشته در کنار گالری های نیمه باز خارجی ایجاد کرده است.

همچنین، کِنگو کوما در حال بررسی امکان استفاده ی مجدد از بقایای سفال های خاک رس از منطقه خانه های قدیمی این شهر می باشد ؛ در این صورت، بدنه ی موزه همچون تبدلی از خاک باغ های چای به معماری خواهد بود.

طراحی داخلی

طراحی داخلی گالری ها

پرسپکتیو خارجی

تراشه های کانسپچوال ـ مونومنتالیتی در معماری لویی کان به روایت ویلیام جی آر کرتیس

لویی کان را می توان یکی از چند معمار مهم قرن بیستم دانست که تلاش معمارانه شان را بر پرسش تعریف مونومنتایتی در زبانی مدرن و در عین حال معتبر مقرر داشتند. طراح های او برای فضاهای مقدس مذاهب مختلف ترکیبی از هم نشانی و استعلا. نور در این میان یکی از عناصر مقوم این نظم پنهان است. لویی کان از معبر تمرکز بر هندسه نمادین سرچشمه های معماری و نهاد [در فهمی بی نهایت شخصی] را مجسم می سازد. بناهایی همچون مجلس ملی (1976) در بنگلادش یا همان پاکستان شرقی تضادهای بازنمایی در دولتی پسااستعماری را به تفسیر می نشیند و در هم بندی سنت های شرقی و غربی به موفقیتی عظیم نائل می اید.

رنگ سفید در معماری

ارگانیک و به قول ما ایرانیا سنتی و مدرن

خانه ی کوردوا؛ مواجهه ی معماری و اقلیم

این طرح شامل یک خانه ی تک خانواری در تفرجگاه تابستانی مشترکی در زاپالار است. این قطعه زمین یک شیب ملایم به سمت جنوب غربی با چشم اندازی زیبا به سمت دریا و میتنسیلو دارد. نگرانی اصلی در این مورد بود, که خانه از چشم اندازها بدون تولید فضاهای که در معرض خیرگی نور خورشید می باشند, بهره مند شود. بنابراین اتاق اصلی به سمت دریا چرخانده شد, اما توسط پیش آمدگی شکل گرفته با تراس به سمت جنوب غربی و سایه بانها از نور مصون ماند. و غرق شدن در سایه را ممکن ساخت.

هدف دیگر چارچوب این چشم اندازها به زندگی گیاهی است, به منظور اضافه کردن حافظت از آفتاب در حالی که پیش زمینه ای سبز که به فضای داخلی زندگی می بخشد, را تولید کرد. و این احساس را به طبقه ی دوم کشاند, بدون انجام آن. برای تحقق این امر یک زمین سبزممتد اطراف سه وجه که در معرض خورشید قرار می گیرد, را تولید کردند. چنانچه گیاه ها خانه و چشم انداز را پوشاندند, و حفاظت منفعل زیستی – اقلیمی در مقابل تابش های شدید خورشید را اضافه کردند.

در این تابستان گیاهان خزنده از نهال ها آویزان خواهند شد, و از دیوار سایبانی بالا می روند, و با برگ های سبز آنها را می پوشانند. و نهایتاً سایه تولید می کنند. در حالی که در زمستان برگها به رنگ قرمز تغییر خواهند کرد. و سپس به منظور جذب گرمای خورشید ناپدید می شوند. در بخش شیبدار کار تصمیم گرفتند تک دیواری نگاه دارنده پوشیده با سنگ بسازند.که خانه را احاطه کرده و در برابر تپه ی تولید شده در زمین در اولین سطح مواجه می شود. خانه از دیوار جدا شده و حاشیه ی حیاط را از رطوبت خاک تپه حفظ کرده, و اجازه می هد نور خورشید وارد اتاق خواب طبقه ی اول شود.

ویلای ساحلی